Woensdag 14 juni hield Sharon Stellaard tijdens een online oogstdialoog over boemerangbeleid in de jeugdzorg, de spiegel voor aan 70 aanwezige ouders, jeugdprofessionals, beleidsmedewerkers, docenten, studenten en onderzoekers. Sharon liet ons zien dat in vijftig jaar jeugdbeleid de goede intenties min of meer hetzelfde zijn gebleven, maar beleidsdoelen niet zijn behaald. Opeenvolgend beleid probeert vruchteloos de problemen te verhelpen die door eerder beleid zijn veroorzaakt. Met als gevolg dat het jeugdstelsel schijnbaar autonoom groeit en groeit en we het niet meer kunnen betalen. We overleggen ons suf en blijven elkaar voorspiegelen dat de hervormingen die we nu weer bedacht hebben daadwerkelijk een wenkend perspectief bieden. Terwijl kinderen en ouders het gevoel houden dat hun problemen in al die jaren niet, of niet beter, zijn opgelost. Au.

We waren er stil van. Buikpijn kregen we. Een aanwezige moeder, strijdend met en tegen instanties om goede hulp te krijgen voor haar kwetsbare kind, werd er misselijk van. Met moeite had ze de neiging weerstaan om haar pc uit te zetten om niet verder te hoeven luisteren. Het drong tot ons door dat we allemaal onderdeel zijn van het probleem. We lijken met elkaar gevangen in een systeem dat misschien wel gestoeld is op onjuiste veronderstellingen. Over de maakbaarheid van de wereld. Op de illusie dat als professionals nu maar beter samenwerken en de juiste specialist inschakelen kinderen en ouders écht geholpen zijn. En dat je dat met goede wet- en regelgeving voor elkaar kunt krijgen.

Sharon stelt voor om tijd te nemen voor reflectie. Om de mechanismes te leren herkennen die het falende systeem in stand houden. Om naast het spoor waarop de trein nu rijdt een spoor B aan te leggen. Om de moed te tonen om nee te zeggen, te stoppen met dat te doen waarvan we weten dat het niet helpt. Om te leren het ongemak te verdragen dat we vaak ook niet weten wat dan wél helpt en de reflex te onderdrukken om dan maar door te verwijzen en mensen uiteindelijk met een kluitje het riet in te sturen.

De oogstdialoog zélf was daar een goede oefening voor. Wat hadden we de bijeenkomst graag blij beëindigd met een paar krachtige concrete tips. Maar het is gelukt om onze reparatiereflex te weerstaan. Toch was er aanleiding voor optimisme. Want wat Sharon vertelde was dan wel confronterend, maar iedereen herkende het wel. Deep down weten we dat het anders moet en anders kan. We gaan de tijd nemen om te ontdekken hoe.

Bekijk hier de video en praatplaat over boemarangbeleid ter ondersteuning van het oogstdialoog.

Woensdag 11 oktober gaan we verder in gesprek over dit thema, tijdens een oogstdialoog over de hervormingsagenda.

Aanmelden is al mogelijk via deze link of onderstaande knop.